Podróżowałem do wielu odległych miejsc i wiele z tych podróży zaplanowałem bez użycia komfortowych zasobów internetu, kiedy to wszystkie informacje trzeba było wydzierać książkom i przewodnikom turystycznym. Często bywałem w miejscach, gdzie nikt nigdy wcześniej nie jeździł na rowerze, a jednak porwałem się na takie ekspedycje, gdyż wiódł mnie zew przygody i jeszcze bardziej uporczywa potrzeba zrobienia czegoś przed innymi.
Od zawsze to wiem: mój brat jest po prostu lepszy. Nie chodzi tu o żadną skromność czy nieśmiałość, bo dzieci nie mają powodu, by być skromne i wierzą w siebie, póki jakiś dorosły nie utwierdzi ich w przekonaniu, że powinny w siebie wątpić. Mojemu bratu po prostu idzie to zgrabniej: lepiej skręca, jest szybszy, dynamiczniej hamuje, wygląda przy tym, jakby robił to od zawsze. A ja? No cóż, mimo że nie jest wcale źle, wyglądam po prostu jak baba.
Korzenie MTB podlewane były dużą ilością piwa, nawożone marihuaną i poparte ideologicznym bezrobociem. Tak było. Nie walczmy z tym.
To nie jest tekst dotyczący filtrów ani tabletek uzdatniających. Woda bywa słodka lub słonawa, krystalicznie czysta lub lekko zabarwiona minerałami okolicznych gór. Nie ma jednak wątpliwości, że prawdziwe problemy zaczynają się, gdy jej nie ma… lub gdy nie potrafisz o nią zapytać.
Po prawie piętnastoletniej przerwie słaba wydolność i wysoka waga stały się świetnymi katalizatorami zmian w stylu życia. Podobno stara miłość nie rdzewieje i tak też było w moim przypadku – powrót na dwa kółka okazał się zbawienny. Po dwóch latach od ponownego wskoczenia na rower, lżejszy o 25 kg i w życiowej formie, jestem na bieżąco z wszystkimi jednodniowymi wyścigami, etapówkami World Tour czy mistrzostwami świata.
Początek zimy to taki czas, kiedy na rowerze jeździ się trochę mniej albo wcale. Dzień jakiś taki krótki, leniwe poranki, większe śniadania, na ulicach mokry piasek wymieszany z solą, a w powietrzu smog i nisko zawieszone chmury. Do tego temperatura spada poniżej zera, zimno doskwiera o wiele bardziej. Siłą rzeczy, w takich okolicznościach docenia się ciepło kominka, miękki koc retro ze wzorem lwa i aromatyczne czerwone wino z korzennymi przyprawami. Dla mnie początek zimy to czas rozpoczęcia sezonu polowań. Polowań na zachody słońca.
Złotymi przykładami aktywnego transportu od dawna są Amsterdam i Kopenhaga, w których jazda na rowerze jest taką oczywistością, jak u nas rosół w niedzielnym menu. I choć „kopenhagenizacja”, która rozpoczęła się w latach 70. XX wieku, jest obecnie powszechnym terminem wśród promotorów miejskiego kolarstwa, to również inne europejskie miasta zaczynają wpisywać się w modę na miejską komunikację rowerową i inspirować skutecznymi rozwiązaniami. Jednym z nich jest Paryż.
Piękne widokowe trasy do przejechania na gravelu, choć czasem z nutką przygody, eksploracja nowych miejsc, także rozkosz lokalnych kulinariów na mecie i niezapomniana atmosfera po zawodach.
„Za chwilę będzie z góry” – rzuca w naszą stronę jakiś rozentuzjazmowany turysta. Tętno mam na tyle wysokie, że trudno się znacząco uśmiechnąć, ale generuję jakiś uśmiechopodobny grymas, bo niby czemu miałabym być niemiła – człowiek chce dobrze. Każdy, kto jeździ po górach, wie jednak, że z góry wcale nie jest łatwiej. A czasem nie jest nawet dużo szybciej.
Sprawdzam po raz trzeci: hamulce pracują doskonale, żaden fragment bagażu nie dotyka obręczy ani szprych. Wskakuję na siodełko, naciskam na pedały, rower rusza, ale w dalszym ciągu słyszę, że gdzieś coś dziwnie chrzęści. Jazda staje się coraz trudniejsza i w pewnym momencie tylne koło przestaje się obracać.
Sklep rowerowy Trirent uruchomił właśnie preorder na swoją najnowszą publikację, czyli ponad 150-stronicowy ebook, skrywający tajniki wiedzy potrzebnej do przygotowania się do pierwszej, lub kolejnej wyprawy rowerowej. Mimo że na polskim rynku pojawiło się już co najmniej kilka publikacji z zakresu wypraw rowerowych i bikepackingu Poradnik Bikepackersa zasługuje na szczególną uwagę. Dlaczego?
Mój drugi maraton MTB w życiu: stoję przed namiotem, gdzie sędzia (czy ktoś sędziopodobny) wywiesza kartki z wynikami. Pcham się tam, grzecznie mówiąc „przepraszam”, i na kolejnej kartce dostrzegam znów tak nieubłaganie dużo podobnych do siebie wyników: sekunda różnicy, dwie sekundy, cztery. Czekam i wydaje mi się niemożliwe, żeby tak dużo osób mnie wyprzedziło. Jakim cudem dwie minuty przede mną były dziesiątki innych zawodników? Naprawdę nic o tym sporcie nie wiedziałam.
Potem pamiętam opustoszałe Krakowskie Błonia, na które wjeżdża Grzesiek – cały na biało-czerwono, to znaczy zakrwawiony i grubo obandażowany. Naprawdę się nie spodziewaliśmy, że koleiny mogą być tak niebezpieczne. Mój drugi maraton w życiu wyssał w moim wnętrzu próżnię, którą przez kolejne lata musiałam wypełnić dużą dawką podobnego ścigania. Grzesiek już nigdy z nami nie pojechał.
