CANYON Spectral 125 CF 8

Wrażenia z jazdy

Alegorią tego roweru są jego chwyty. Mają małą średnicę, są cienkie, twarde, dają możliwość precyzyjnej regulacji, robią pęcherze, ale dają też doskonałą informację zwrotną z podłoża i bardzo precyzyjne prowadzenie. Skurczenie skoku w rowerze ocierającym się o wyczynowe enduro jest zgodne z ideą underbike, którą raz po raz Canyon wyciąga z szafy. Kiedy wsiądzie się z zamkniętymi oczami na Spectrala 125, można poczuć się jak na pełnowymiarowym Torque. Pozycja, dostępność elementów i ułożenie kół są praktycznie takie same. Zmieniono charakterystykę narastania twardości w zawieszeniu tyłu, ale 36 nie daje odczuć niedostatków, na jakie zazwyczaj narażają w zakrętach trailówki. 
 

Spectral jest sprężysty, spoisty i napięty. Progresja twardości pojawia się już powyżej SAG-u. Zawieszenie nie działa komfortowo, tylko wspiera efektywność, ale, o dziwo, nie tylko na podjazdach. Zresztą strojenie platformy, mającej odcinać wahanie wywołane pedałowaniem, daje tak subtelne różnice pomiędzy Firm a nie Firm, że wielokrotnie testerzy podjeżdżali przez pomyłkę odblokowanym, a na zjazdy przymykali tłumienie kompresji dampera. Ważniejszą różnicą pomiędzy Spectralem 125 a rowerami enduro, do których bardzo mocno nawiązuje geometrią, jest gotowość do wyskoku nazywana pop. Na swoich trasach wskakiwaliśmy w całkiem inne linie, Spectral 125 zachęcał do wyskoków i wygłupów i był w tym znacznie łatwiejszy niż poważne rowery enduro. Łatwo wkręca się w zakręty, choć kontrolę nad sprzętem musi narzucić użytkownik. Jednak na ścieżkach downcountry Spectral jest żwawszy, dużo przyjemniejszy i szybszy od takiego na przykład Torque. Dopóki prędkość i wyboje pozwalają jeźdźcowi dociskać koła do gruntu, jest w stanie dotrzymać kroku rowerowi z Rampage, nawet przy bardzo ostrej jeździe. O dziwo, rockgardeny czy całkiem spore progi nie stanowiły dla naszej testówki problemu. To efekt sztycy, którą ustawiliśmy na 200 mm skoku. Rezon opada, dopiero gdy trzeba przelecieć coś większego niż 3–4 metry. Prędkość rośnie proporcjonalnie do wielkości skał na trasie. Spectral 125 optimum swoich możliwości pokazuje na sztucznych ścieżkach rowerowych oraz na górskich szlakach nieskalanych ludzką… łopatą. Jest na nich szybki, lekki i łatwy w prowadzeniu, nie wymaga przesadnej artykulacji i szerokiego gestu, a jednocześnie wcale nie sprawiał nam kłopotów brakiem stabilności. Koniecznie trzeba zdawać sobie jednak sprawę z jego danych technicznych i nie próbować go na Rampage.
 

Nasz dział testów skopiował tabelę geometrii Torqua do dokumentu Spectrala… Nie. Ale byłoby fajnie, prawda, Paweł? Różnice są dosłownie kosmetyczne i to się czuje na pokładzie. Jednak konstruktorzy kreatywnie podeszli do regulacji za pomocą flip chipa. Wygląda to tak, że tam, gdzie Spectral „się kończy”, tam Torque „się zaczyna”, ale w obu rowerach można też ustawić bardzo podobne wartości. Tylko pozycja za kierownicą jest ciut (1 ciut = 2 cm) niższa niż na większym bracie, co ma głęboki sens w rowerze, który ma sprawniej podjeżdżać. Warto też zwrócić uwagę, że parametry proponowane w Koblencji stanowią aktualny wzorzec geometrii rowerów enduro. Także w Spectralu 125 kąt główki jest płaski, a zasięg ramy bardzo bliski pół metra przy rozstawie osi na 1266 mm, w trailówkach takich cudów nie ma.